Orkest van de Titanic

Het orkest van de Titanic was een salonorkest dat bestond uit acht muzikanten. In april 1912 speelde het aan boord van de Titanic tijdens de eerste reis van dit trans-Atlantische passagiersschip. Onder de leiding van Wallace Hartley, de violist die het orkest ook mede had samengesteld, speelden Theodore Brailey, John Hume, Percy Taylor, Frederick Clarke, John Woodward, Roger Bricoux en Georges Krins. Ze waren allemaal Brits, behalve Bricoux en Krins (respectievelijk Frans en Belgisch).

Het orkest verwierf zijn faam in de nacht van 14 op 15 april, toen het schip zonk na het raken van een ijsberg. De muzikanten bleven zo lang mogelijk doorspelen om paniek te voorkomen. Hun heldhaftigheid is legendarisch geworden, net als het laatste stuk dat ze gespeeld hebben. De getuigenverklaringen spreken elkaar tegen, maar volgens de overlevering was dit een Engelse christelijke hymne, Nearer, My God, to Thee (Nader, mijn God, bij U). Enkele historici zijn van mening dat de aanwezigheid van het orkest gezorgd kan hebben voor een onterecht gevoel van veiligheid, waardoor mensen niet op tijd het schip hebben verlaten.

Alle acht muzikanten zijn omgekomen bij de schipbreuk. De lichamen van drie van hen werden geborgen. De andere lichamen werden niet gevonden of in ieder geval niet geïdentificeerd. Hun begrafenissen, vooral die van orkestleider Hartley, werden bijgewoond door grote menigten. Het publiek en de pers waren zeer enthousiast over de heldhaftigheid van het orkest, waarvoor verschillende monumenten zijn opgericht. De musici van de Titanic werden in hun tijd het symbool van jonge mensen die oude waarden als stoïcisme en zelfopoffering hadden herwonnen, waarvan men dacht dat de jonge generatie ze was kwijtgeraakt. In films over de ondergang van de Titanic komt het orkest bijna altijd voor.